dilluns, de juny 30, 2008

bufant

Sempre vindrà un alé que estimaràs sentir. Sempre.
Sempre hi haurà un frec que et farà tremolar. Sempre.
I sempre ho oblidaràs però sempre ho sabràs.

Mai podràs afartar-te de viure. Mai.
Ni mai desitjaràs no haver gaudit malgrat que hages sofert.
I sempre tindràs gana i sempre tindràs set. Sempre.

Anys deprés potser no recordaràs com fou el primer pas,
ni el primer bes, ni les primeres paraules,
però mai oblidaràs caminar, besar, parlar,. Mai.

Aquesta és la vida de les paraules
amb què has posat nom a les coses teues.
Paraules que cal estimar , nodrir i abraçar ,
no fos cas que se’n dolgueren, i malaltisses
no pogueren emprendre el vol lleuger de les ales
i caure en l’oblit. Empren doncs el vol i fuig
d'aquest oblit, l'oblit de viure.

15 comentaris:

Jesús M. Tibau ha dit...

No ens hem d'oblidar mai de viure, des de qualsevol racó del dia

Anònim ha dit...

Exacto: siempre y mientras vivamos. Muy hermosos versos.
Un abrazo enorme.
Hannah

fiorella ha dit...

Siempre hay recuerdo y olvido,como tambièn hambre y sed de vivir. UN beso Joan.

Marina Culubret Alsina ha dit...

m'ha agradat aquest "mai" i "sempre" que has emprat... com contrapesos que dansen segons el color pintat per nosaltres i amb un fre de motor final, pausat ,sense ser brusc, que quan s'atura finalment ens diu tranquil.lament " no us oblideu de viure..."


un bes,

Anònim ha dit...

Joan has dejado tu alma al aire y se percibe el fresquito que ha entrado en tu vida y en la mía, seguro que en la nuestra al leerte.

Integrar es una manera de no olvidar y cada cosa que vivimos, al igual que cada palabra que pronunciamos, forma de alguna manera parte inseparable de nosotros.

Gracias... es precioso :)
Un beset ¡¡ Peto-net :)

JoanAlbor ha dit...

Hola jesus precisament per això perquè de vegades la vida que portem fa que oblidem les coses més important i entre elles viure, en el seu sentit complet, és pel que almenys a mi em cal recordar-m'ho :) una abraçada

hannah otro abrazo enorme para ti. Gracias por tus palabras como siempre, por pasar por aqui, por compartir el momento en que me lees y cuando te leo , és una de esas cosas tambien, que vale la pena no olvidar y cuidar porque forman parte també de vivir :) lo dicho un aabrazo y un beso :)

Un beso fiorella, al final las personas nos reducimos como animales y seres vivis que somos a las funciones bàsicas de la vida, nos moevemos por impulsos elementales, el hambre , la sed , lo que nos diferencia de los otros seres vivos es precisamente saber extraer de esas necesidades básicas lo necesario para alimentar nuestro espriritu, nuestra alma y nuestro corazon. Por eso no se trata solamente de vivir sinó de aprendrer a vivir :) un beso

JoanAlbor ha dit...

Hola marina a mi també m'ha agradat jugar amb aquesta contraposició, precisament perquè normalment mai és "mai" ni sempre és "sempre", però si hi ha certes coses en què aquestes paraules hem d'intentar usar-les i comprendre-les i aplicar-les en aquest sentit , en allò elemental que ens ha de guiar per aquest cami tan complicat que és viure :) una abraçada

jajaja Brisa querida amiga, me rio porque precisamente ahora hace un calor insoportable por aqui, y al leer el comienzo de tu comentario "el fresquito" me he puesto a reir, jejeje, ya sé en què sentido lo dices però la vida también está hecha de ambigüedades , de juegos de palabras y de associaciones como tu bien sabes :)
Gràcias a ti por ser mi amiga y "refrescar" siempre mi corazón cuando nos encontramos :) un beso fresquito fresquito de verano :)

Alimontero ha dit...

Hola Joan, volando he venido a posarme por momentos y llevarme parte de aquí en mi corazón....
Siempre y nunca....dos palabras que he preferido borrar..."te amaré por siempre", "nunca te olvidaré"....válidas en su momento, y la vida es un estado de impermanencia.... y desde entonces soy mas libre...no te pido, solo recibo lo que me das...NO te exigo, solo tomo lo que me das...
Bello poema mi señor!!

Disfruta tu verano naranja!!
besos desde mi Chile invernal,

Ali

isnel ha dit...

Cada dia és com una nova vida que cal viure-la al màxim. Però massa vegades ens n'oblidem i els dies van passant. I la vida també. És teva, la poesia, joan? "Emprèn doncs el vol i fuig d'aquest oblit, l'oblit de viure". Ostres.
Un bes ben gran des d'aquí dalt ;)

Princesa ha dit...

Joan..., exacto.

Siempre, siempre..., se vuelve a sentir. Y se vuelve vivir.

La verdad que hoy lo he leído y me he acordado de esa parte de la vida más prosaica porque pensaba en esas miradas que nos lanzábamos que acababan en un típico rollo agradable con los veinte.


Bueno, tenía ganas de saludarte y aquí estoy. ;)

Deric ha dit...

les primeres coses no s'obliden mai

mar ha dit...

Bona tarda, Joan
passava per a desitjar-te un bon estiu

una abraçada
m

un poema preciós!

JoanAlbor ha dit...

hola alimontero amigo :) sigue sorprendiendome la magia de este invento que nos permite "volar" oceanos y estaciones, comparto contigo la goma de borrar sobretodo en cuando se trata de aplicar "nunca" o "siempre" a hechos y sentimientos que son mudables como la vida. Creo no obstnate que solo en la abstracción de ciertos valores universales y humanos podemos aplicarlos sin objetos directos o indirectos : amar amaraems siempre , a un ser, a un libro o una hoja que cae, cambiarà el objeto però "siempre" se mantendra el sentir.
Un abrazo caluroso, demasiado,hae demasiado calor, de este verano cada vez más irreconocible, hacía el invierno de tu hermoso y desconocido país (tengo una deuda con america , mi gran desconocida)... :)

JoanAlbor ha dit...

Isnel bonica :) ostres a vore si cap a la tardor puc fer una pujadeta...no és un oblit, és més bé ganes de tornar-hi a aquest nord que tan m'agrada :) besadetes per a tots i especialment per a tu i l'oleguer :)

Princesa jeje en esa parte de la vida más prosáica de los veinte e incluso de los treinta lo que pasaba al menos a mi , es que a penas tenia tiempo para pensar. Con los años creo que es normal que tengas más tiempo para reflexionar sobre el paso del tiempo y lo que realmente quieres. Esas miradas de los veinte que acababan en un típico rollo como tu dices era agradables, asi pués no hay que objetarles nada , eran agradables porque eran las que debian ser en su tiempo :)
un beso y buen verano princesa :)

Deric és veritat les primeres coses que et toquen fons perquè de primeres vegades d'alguna cosa en concret jo si que me n'he oblidat i encara gràcies ;) un besot guapo i que passeu un bon estiu :)

Mar doncs per a í estic "a vora mar" gairebé :) un bes per atu i et desitge també un bon estiu espere que més fresquet que per ací baix :)

Alimontero ha dit...

hoy, luego de bajar del cerro San Cristóbal, que es el pulmón de mi ciudad, donde me cargué energéticamente de la luz del sol, del universo, llego a casa, en un estado expandido, maravilloso... entro a casa...y subo a la salita donde está mi pc... abro y te encuentro ...fue como estar ahi contigo, verte, hablándome...y en este estado especial que ahora me siento fue una sensación excepcional... poco nos compartimos, (te añadí a mis contactos de msn)y ha sido lo suficiente para conocer y comunicarnos a nivel álmico, por decirlo de alguna manera... y me uní a ti en ese momento mientras te leía... gracias por tus palabras, tus sentimientos de "comunión"...son tantas cosas que quisiera compartirte...solo que aún no puedo verbalizar, ...mi corazón está expandido...y decir que te admiro es poco... decir que estoy feliz por tu comentario es poco...decirte que estoy plena con tu visita tambien es poco...y bueno, ...feliz de este re-encuentro...porque creo en el encuentro de almas, repartidas por todo el mundo viviendo este cuerpo físico...
Te admiro...no puedo decir mas, por ahora...solo un GRACIAS!!

Ali